چشمه و سنگ
جدا شد یکی چشمه از کوهسار به ره گشت ناگه به سنگی دچار
به نرمی چنین گفت با سنگ سخت کرم کرده راهی ده ای نیکبخت
گران سنگ تیره دل سخت سر زدش سیلی و گفت: دور ای پسر !
نجنبیدم از سیل زورآزمای که ای تو که پیش تو جنبم ز جای !
نشد چشمه از پاسخ سنگ ، سرد به کندن در استاد و ابرام کرد
بسی کند و کاوید و کوشش نمود کز آن سنگ خارا رهی بر گشود
ز کوشش به هر چیز خواهی رسید به هر چیز خواهی کماهی رسید
برو کارگر باش و امیدوار که از یاس جز مرگ ناید به بار
گرت پایداری است در کارها شود سهل پیش تو دشوارها
ملک الشعرای بهار
خدا
یک اتاق ، یه ذره نور و سکـــــــــــــــوت ...
من خدایی دارم که همین نزدیکی هاست ...
در امتداد لحظه هام هر روز توی سایه های خاکستری شناور می شم
معنی اشک رو می دونم ...
بغض سنگین خاطره ها رو از نزدیک لمس می کنم
من تو این تاریکی ، دور از همه ...
خدا رو می خونم ........
غربت
زمانی که کنار رودخانه بودم نگاهم به قله ی کوه بود
به قله ی کوه که رسیدم سراپا محو تماشای رود شدم!
زندگی
زندگی آتشگهی دیرینه پا برجاست.
گربیفروزیش رقص شعله اش ازهر کران پیداست.
ورنه خاموش است و خاموشی گناه ماست.